Naukowcy, producenci drobiarscy, aktywiści ruchów na rzecz ochrony środowiska naturalnego i obrony praw zwierząt, a także politycy oraz dziennikarze często używają pojęcia „zrównoważony” w celu określenia jakiegoś sposobu produkcji rolniczej (produkcja intensywna, ekstensywna, fermowa, ekologiczna, organiczna itp.) jako bardziej odpowiedniego, a tym samym lepszego.

Przy czym praktycznie dla każdej z tych osób za określeniem „zrównoważony” może kryć się zupełnie coś innego. Np. dla producenta drobiu „zrównoważony” proces produkcji to będzie taki, który przy zastosowaniu najprostszych technologii będzie opłacalny ekonomicznie i pozwoli uzyskać optymalny zysk, natomiast dla ekologa „zrównoważony” proces produkcji to będzie taki, który nie stanowi zagrożenia dla środowiska naturalnego i zapewnia właściwy dobrostan zwierząt.

Już na pierwszy rzut oka widać, że zrozumienie, czy dany proces produkcyjny jest mniej lub bardziej „zrównoważony”, zależy do przyjęcia takich czy innych kryteriów jego oceny, przy czym niektóre z cech danego procesu produkcji są uznawane przez obie strony jako właściwe dla procesu „zrównoważonego” (wpływ na ocieplenie klimatu, likwidacja kogutków w zakładach wylęgowych), natomiast wiele z pozostałych cech jest sprzecznych ze sobą (zagęszczenie i dobrostan ptaków, obcinanie dziobów i kanibalizm, wydajność produkcyjna i wolniejsze tempo wzrostu).

Coraz częściej więc różne środowiska domagają się przeprowadzenia procesu precyzyjnego ujednolicenia definicji „zrównoważony” w odniesieniu do produkcji drobiarskiej, a przy okazji także w odniesieniu do wielu innych dziedzin naszego życia (urbanizacja, infrastruktura transportowa, zalesienie, regulacja rzek itd.).