Wartość użytkowa bażantów (Phasianus colchicus L.) w świetle badań przeprowadzonych przez pracowników Uniwersytetu Przyrodniczego w Poznaniu
Prof. dr hab. Helena Kontecka
Fermowy chów bażantów stanowi szansę na wzbogacenie naturalnego środowiska, poprzez okresowe zasilanie populacji dzikiej osobnikami z chowu. Pozwala także na zaspokojenie potrzeb łowieckich i eksportowych oraz produkcję mięsa o znacznych walorach odżywczych i smakowych. W Polsce zgodnie z Ustawą z dnia 29 czerwca 2007r. o organizacji hodowli i rozrodzie zwierząt gospodarskich, w przeciwieństwie do prawa Unii Europejskiej (dyrektywa 90/539/EEC), bażant nie jest zaliczony do drobiu. Przy czym w Ustawie z dnia 13 października 1995 r. Prawo łowieckie (art. 16) znajduje się zapis „zabrania się chowu i hodowli zamkniętej zwierząt łownych, z wyjątkiem bażanta oraz zwierząt uznanych za gospodarskie na podstawie odrębnych przepisów”.
Bażant jest gatunkiem obcym dla naszej fauny. Ojczyzną bażantów są rozległe tereny Azji, zróżnicowane pod względem krajobrazowym i klimatycznym, gdzie do dzisiaj występuje duża różnorodność wśród tych ptaków. Introdukcja w Europie kilku podgatunków bażanta doprowadziła do wytworzenia mieszańca nazywanego powszechnie bażantem łownym. Pierwsze informacje o dziko żyjących w Polsce bażantach pochodzą z XVI wieku. Jednak chów tych ptaków w wolierach rozpoczęto stosunkowo niedawno, bo dopiero w 1955 roku. Nieśność bażantów jest sezonowa,rozpoczyna się w marcu lub na początku kwietnia i trwa przeważnie do końca lipca. Średnia liczba jaj uzyskana od nioski w okresie reprodukcji może znacznie się różnić w zależności od pochodzenia bażantów, a także warunków utrzymania stada m.in. od zawartości białka w mieszance, czy też stymulacji bażantów światłem sztucznym, co znacznie przyśpiesza termin rozpoczęcia nieśności. Kury bażanta znoszą jaja o różnym zabarwieniu skorupy, od bardzo jasnych (prawie białych) do ciemnobrązowych.
Partnerzy
